Ya han finalizado los días de descanso por tierras gallegas y como lo vivido merece mención y dicen que es de bien nacido ser agradecido, hoy, un día después y ahora ya en tierras catalanas, haré el intento de relatar en gallego algo sobre lo que vivimos en Viveiro. Allá va, eso sí, que disculpen los gallegos, si son numerosos los errores concentrados en pocas, o no tan pocas, líneas.En boa compaña sempre se aprende
(Nisti intento vai por Carolina, Marco e familias)
O vintecinco xulio, unha andaluza e dous extremeños (compañeiros de traballo) comezamos a aventura rumbo a Viveiro. Despois dunha longa viaxe cargado de risas e anécdotas varias, encontrámonos por fin co a compañeira que faltaba, a galega que nos abriu as portas da sua casa é faría, horas despois, de estupenda guía.
A zoa e máxica é por elo, quedámonos con todo lo vivido e nestes días. Destacamo-la mezcla das fascinantes paisaxes, o disfrute de auténticos olores e sons, a variabilidade do tempo, a virxinidade das praias cercanas, a ausencia de aglomeracions, a amabilidade dos galegos, a Queimada feita e as largas noites ata altas horas do amañecer. Pois iso, veñan todos por as Rías Altas, compartan unhos días e lecer cos galegos e aprendan da sua xenerosidade.Verémonos no camiño de Santiago, ista vez a pe, no 2007.
No hay comentarios:
Publicar un comentario